Xan Yunis, Qəzza – Əziz bir yoldaşın insan olması vacib deyil ki, itirildiyində dərin kədər hiss edilsin. Bəzən bu, sadiq bir şahidə çevrilən bir cihaz olur – sevinc və kədərlərinizin, xoş anlarınızın və ən ağrılı fəsillərinizin sadiq şahidi.
Dünyanın ən böyük açıq hava həbsxanasında həyatın çətinlikləri fonunda bu cihaz sadəcə bir əşyadan daha çoxuna çevrilir. O, sizin bir parçanız, dünyaya açılan portalınız, həbsxana içində və ya xaricində dağılmış yaxınlarınıza çatmağınızın yeganə yoludur.
Onun linzası ilə bəzən sevinc və gözəllikləri çəkə bilərsiniz, lakin çox vaxt yalnız düşən raketləri və ya evlərin dağıntıları altında qalan sakinlərin cəsədlərini görüntüləyir.
Bəs bu sadiq yoldaş soyqırım xaosu nəticəsində yox olduğunda əlinizdə nə qalır?
Mobil telefonum zədələrdən təslim oldu
Mobil telefonum zədələrindən təslim oldu.
Təcili tibbi yardım ləğv edildikdən sonra öldürülən, İsrail bombalarından sağ qaldıqları üçün cəzalandırılan minlərlə insanım haqqında yazarkən istifadə etdiyim ifadə ilə onu bu cür təsvir etdiyimə inana bilmirəm.
Lakin öz növbəsində, telefonum bu uzun sürən İsrail qəddarlığına, enerji qıtlığının texnogen fəlakətinə, toz və qumla aşınmaya, həddindən artıq qızmış çadırlarda boğulmaya və zəif internet bağlantısının daimi əzabına dözdü.
O, dözməyə çalışdı, lakin hər kəsin dözüm limiti var. Xaoslu izdihamlı kütlələr arasında zədələnmiş evimizi tərk edib 14-cü dəfə köçdüyümüz gün o, yerə düşdü.
Necə oldusa, o ağır zərbədən sağ çıxdı, lakin ekranı çatladıqdan və korpusu zədələndikdən sonra cəmi 70 gün davam etdi, yaraları dözülməz həddə çatana qədər.
Və sonra həmişəlik qaraldı.
Qəribədir ki, təsəlli tapdım. Ağrılı olmadığına görə yox, tək olmadığıma görə. Eyni şeyin başqalarının da başına gəldiyini görmüşəm: dostlar, qohumlar sevdikləri insanların məhv olduğu kimi, telefonlarının da yavaş-yavaş məhv olduğunu seyr edirdilər.
Qəribədir ki, bu kiçik, paylaşılan itkilərdə təsəlli tapırıq. Sevdiklərimiz həlak olub, rifahımız dağılır, amma telefonlarımızın məhv olmamasını gözləyirik. Əsl möcüzə onların bu qədər uzun müddət davam gətirməsidir.
Smartfon asılılığı populyar bir termin kimi istifadə olunur. Lakin Qəzza zolağında, əgər hələ də bir telefonunuz varsa, bu, asılılıq deyil, sağ qalmaqdır.
Bu bir qurtuluş yoludur. Yapışdığınız kiçik, işıqlı bir portal. O, sizə qısa müddətə keçmişə qayıtmağa, xatirələr arasında gəzməyə, indi məzarların üzərindəki adlar və ya hələ də ümidlə pıçıldadığınız adlar olan sevdiklərinizin üzlərinə baxmağa kömək edir.
Telefonunuzun duyğusuz yaddaşı hələ də onların gözəl təbəssümlərini saxlayır. O, sizi çata bilmədiyiniz insanlarla, başqa cür eşidə bilmədiyiniz səslərlə birləşdirir. Ağrını sağaltmaqla yox, diqqətinizi yayındırmaqla azaldır.
Təmin edə bilmədiyiniz aclıq kimi, ağız sulandıran yeməklərin görüntülərini izləyir, boşluğunuzu ələ salırsınız.
Masaüstünüz dağıntılar altında ikən, yad insanların ailəvi şam yeməklərini izləyirsiniz. Bir neçə kilometr aralıda uşaqların aclıqdan öldüyünü bilə-bilə necə belə səhnələri paylaşmağa cəsarət edirlər deyə düşünürsünüz? Yenə də görüntüləri izləməyə davam edirsiniz, çünki bir anlıq bu, sərt, lakin sakitləşdirici bir sedativdir.
“Sağsanmı?”
Dünyaya davam edən soyqırım haqqında gündəlik məlumat verən biri olduğunuzda, yeni bir yoldaş tapmaq qaçılmaz bir zərurətə çevrilir. Lakin Qəzzada bu axtarış fəlakətli nəticələnir.
Həyatın xarabalıqlara çevrildiyi və hətta çörəyin belə qıt olduğu bir yerdə cihaz tapmağın qeyri-mümkün olduğunu düşünə bilərsiniz, lakin təəccüblüdür ki, blokadanı keçərək bura yol tapmış ən son yüksək səviyyəli markalar da daxil olmaqla, bol seçimlər mövcuddur.
Lakin bura Qəzzadır, burada bir torba un 700 dollar təşkil edir, bu səbəbdən bir cihazın qiyməti tamamilə fərqli bir səviyyədədir.
Hətta müvəqqəti mağazalardakı ən keyfiyyətsiz telefonlar belə, soyqırım şəraiti səbəbindən qiymətləri şişərək, mağazanın özünü qurmağa gələn xərcdən daha baha satılır.
Və bununla bitmir. Nəfəs aldığınız havadan başqa demək olar ki, heç nəyin pulsuz olmadığı bir yerdə nağd pul ödəməlisiniz.
Bir iPhone başqa yerdə 1000 dollar ola bilər, lakin burada 4200 dollara başa gəlir.
Beləliklə, daha sərfəli bir şey tapmaq ümidi ilə daha ucuz seçimlərə üz tutursunuz, lakin hesablamalar dəyişmir.
Amma mən belə deyiləm – çünki hər iki halda, bu cür ağlasığmaz məbləğlər xərcləyərək, əsirgədənlərinizin tətbiq etməyə çalışdığı reallığı öz pulunuzla möhkəmləndirmiş olursunuz.
Anlayırsınız ki, onların planına xidmət edirsiniz. Bu soyqırım mühasirəsi zamanı onsuz da cibimizdə nə varsa, sadəcə un almaq üçün xərcləyirik və bunun nə qədər davam edəcəyini bilmirik.
Buna görə də, heç vaxt almayacağınız ölümcül “yardım” üçün canınızı GHF mərkəzində satmamaq üçün əlinizdə olana sarılırsınız.
Bir müddətdir iflic olmuş kimi hiss edirəm, xüsusilə də İsrail tərəfindən iyun ayında tətbiq edilən iki həftəlik tam kommunikasiya kəsilməsi zamanı bu çarəsizlik daha da tanış idi – o müddətdə telefonum tam sükut içində son nəfəsini verdi.
Əsir edən şəxs daha bir həyat damarını kəsdikdə, bu sadəcə sevdiklərinizin vəziyyətini yoxlaya bilməməkdən daha çox şey deməkdir. Bu, təcili yardımın çağırıla bilməməsi deməkdir. Bu, yaralı bir insanın qaranlıqda, səsi eşidilmədən ölə bilməsi deməkdir.
Sanki kimsə orada, dünyanın sizi nə vaxt əlaqələndirməsinə icazə veriləcəyinə və ya sizinlə əlaqə saxlanılmasına qəddarcasına qərar verir, indi adi hala gələn “Sağsanmı?” sualını almağa icazə verir.
İsrailin, Qəzzadakı insanların onları almaq üçün ehtiyac duyduğu şəbəkələri kəsərkən belə, onlayn şəkildə qovulma əmrləri verməsində qəddar bir ironiya var. Bunu yalnız minlərlə insanın küçələrə axıştığını, İsrail hücumlarından yerin ayaqlarının altında titrədiyini görəndə başa düşürsən.
Rəqəmsal həyat xəttinizi idarə edən əl, illərdir torpaqlarınızı blokadada saxlayan və müstəmləkə edən əlin eynisidir.
Və əminliklə dərk edirsiniz ki, nəfəs aldığınız havanı da kəsə bilsəydilər, tərəddüd etməzdilər.
Beləliklə, ayağa qalxırsınız
Hələ də instinktiv olaraq kiməsə zəng etmək və ya nəsə yoxlamaq üçün əlimi uzatdığım anlar olur – amma əlim heç nəyə dəymir.
Yoldaşım yoxdur. Rəqəmsal və fiziki blokada altında, telefonsuz və çarəsiz qalıram.
Və sonra öz qandallarınızı əsirgədənlərinizin zövq aldığı bolluqla müqayisə etməyə başlayırsınız; onlar hər texnoloji imtiyaza, hər lüksə tam çıxışla sizi soyqırıma məruz qoyurlar.
Siz isə dünyanın ən qabaqcıl silahları ilə ovlanırsınız, alətləri sizin məhv edilmənizə dəstək verən texnologiya nəhənglərinin nəzarətçi gözləri və səssiz şərikliyi altında.
Onlar peyklərdən və dəqiq idarə olunan raketlərdən istifadə edərkən, siz sadəcə dünyaya hələ də burada olduğunuzu söyləmək istəyirsiniz.
İtirdiyiniz yoldaşınız necə də vacib idi. O, sadəcə bir telefon deyildi. O, sizin qılıncınız, qalxanınız, şahidiniz idi.
Və bu zülmün qarşısında təslim olmaq sizin üçün qəbul edilməzdir. Buna görə də, ayağa qalxırsınız.
Siz pıçıldayırsınız: “Güclə dinclik tap, yoldaşım,” çünki sükut içində qətlə yetirilməyəcəyik.
Əlimizdə yalnız bir parça kağız və bir damcı mürəkkəb qalsa belə, həqiqətimizi söyləməyə davam edəcəyik.
Leave a Reply