Ziad Rahbaninin vəfatı: Livanın musiqi simvolu susdu
Əfsanəvi müğənni Fairuzun və bəstəkar Assi Rahbaninin oğlu, caz fusion janrının öncüllərindən olan məşhur Livan musiqisi xadimi Ziad Rahbani 69 yaşında ürək tutmasından vəfat edib. Beyrutda müalicə aldığı xəstəxanadan verilən məlumata görə, böyük sənətkar və yaradıcı Ziad Rahbaninin qəlbi şənbə günü səhər saat 9:00-da döyünməyə son verib.
Nəsillərə təsir edən irs
Ziad Rahbani mahnıları və xüsusilə də tamaşaları ilə livanlı nəsillərə dərindən təsir göstərmişdi. Onun əsərlərindən sitatlar gənc-qoca hər kəsin dilində idi. Anası Fairuz ərəb mahnısının sonuncu canlı əfsanələrindən və dünya miqyasında ən məşhur ərəb qadınlarından biri idi. Atası Assi Rahbani isə qardaşı Mansour ilə birlikdə klassik Qərb, Rusiya və Latın Amerikası parçalarını Yaxın Şərq ritmləri ilə sintez edərək ərəb musiqisini müasirləşdirmişdi.
Öz sənəti haqqında danışan Rahbani, “Mən Çarli Parker, Stan Getz və Dizzi Gillespie kimi bəstəkarların musiqisinə heyranam. Lakin mənim musiqim Qərbə aid deyil, fərqli ifadə tərzi ilə livanlıdır,” deyirdi. Onun caz ritmləri ilə zənginləşdirdiyi mahnıları Fairuz üçün “Şərq cazı” adlandırdığı yeni bir janr yaratmış və Fairuzu gənclər üçün də bir simvol halına gətirmişdi. Fairuz ölkədəki güclü sektarian bölünmələri aşarkən, oğlu qəti şəkildə solçu və dünyəvi mövqe tutaraq Livanın çoxdankı parçalanmalarını qınayırdı.
Siyasi provokator və sosial tənqidçi
Ziad Rahbani bəstəkar olmaqla yanaşı, həm də dramaturq, pianoçu və siyasi provokator kimi tanınırdı. Onun əsərləri 1975-ci ildə vətəndaş müharibəsinin başlamasına qədər mədəniyyətlərin ərimə qazanı olan Livanın hibrid irsini əks etdirirdi. Həmçinin, bu əsərlərdə vətəndaş müharibəsinin doğurduğu qanlı küçə döyüşləri, rəqib milislər arasındakı münaqişələr və 1982-ci il İsrail işğalından sonra yaşanan üç illik zorakı dövr öz əksini tapırdı.
Cəmi 17 yaşında ikən 1974-cü ildə premyerası olan “Nazl el-Sourour” (Xoşbəxtlik Hoteli) adlı ilk tamaşası sinfi bərabərsizlik və repressiya ilə eybəcərləşmiş bir cəmiyyəti təsvir edirdi. Bu tamaşada öz hüquqlarını tələb etmək üçün restoranı ələ keçirən bir qrup işçinin siyasi elita tərəfindən rədd edilməsi canlandırılırdı. Digər bir tamaşasında, “Bennesbeh Labokra Chou?” (Sabah necədir?), o, vətəndaş müharibəsindən sonrakı Beyrutda yorğun bir bar pianoçusu rolunu oynayırdı. Bu əsər Rahbaninin ən təsirli musiqiləri və kəskin şərhləri ilə zəngin idi, o cümlədən məşhur “Deyirlər sabah daha yaxşı olacaq, bəs bu gün necə?” cümləsi ilə yadda qaldı.
Yaradıcılıq və son illər
Rahbani həm də heyrətamiz diapazonlu bir bəstəkar idi. O, ənənəvi ərəb melodiyalarını caz, fank və klassik təsirlərlə birləşdirərək anında tanınan hibrid səs yaratmışdı. Onun canlı çıxışları əfsanəvi idi, tez-tez Beyrutun əsas ticarət rayonlarından olan Hamradakı tüstülü klublarda pianoda ifa edirdi. Son illərdə Rahbani ictimaiyyət qarşısına daha az çıxsa da, gənc nəsillər onun tamaşalarını onlayn olaraq yenidən kəşf edir və musiqisindən etiraz hərəkatlarında istifadə edirdilər. O, bəstəkarlıq və yazmağa davam edir, Livanın siyasi durğunluğu və çürüyən ictimai həyatından duyduğu məyusluqdan tez-tez danışırdı.
Təəssüf və vida
Livanın liderləri, həm dramaturq, həm pianoçu, həm də siyasi provokator olan Livanlı bəstəkara ürəkdən təskinliklərini bildirdilər. Prezident Cosef Aoun Rahbanini “yaşayan bir vicdan, ədalətsizliyə üsyan edən bir səs və məzlumların, marginallaşdırılmışların səmimi aynası” adlandırdı. Baş nazir Navvar Salam isə “Livan müstəsna və yaradıcı bir sənətkarı, ədalət və ləyaqət dəyərlərinə sadiq qalan və bir çoxlarının deməyə cəsarət etmədiyini deyən azad bir səsi itirdi,” deyə bildirdi. Onun keçmiş həmkarı, Livanlı aktrisa Karmem Lebbos X-də “Hər şeyin bitdiyini hiss edirəm, Livanın boşaldığını hiss edirəm” yazıb. Ziad Rahbani 90 yaşlı anası Fairuz, bacısı Reema və qardaşı Hali ilə yaşayırdı.

Leave a Reply