Danimarka
heyvanat parkı ev heyvanları üçün qeyri-adi kampaniyaya başlayıb. Ölkənin şimalındakı Aalborq
heyvanat parkı xəstə və ya arzuolunmaz ev heyvanlarını böyük
yırtıcı heyvanlar üçün qida kimi qəbul edir. Bu təşəbbüs yırtıcıların təbii qidalanma zəncirini imitasiya etmək məqsədi daşıyır.
Təbii Qidalanma Zənciri və Ev Heyvanları
"The Times" qəzetinə danışan donorlardan biri, qızı üçün əziz olan ponisini aslanlara yem olaraq göndərdiyini bildirib. Pernille Sohl adlı donor, bu addımın dramatik görünsə də, əslində insanpərvər olduğunu vurğulayıb. O qeyd edib ki, heyvanlar canlı şəkildə verilməzdən öncə yuxuya verilir (ötanazi edilir) və yalnız bundan sonra
yırtıcı heyvanların qida rasionuna daxil edilir. Heyvanat parkından verilən açıqlamaya görə, onlarla insan öz övladlarının ev heyvanlarını bu məqsədlə bağışlayıb.
Vergi Güzəştləri və Geniş Kampaniya
Kampaniya çərçivəsində indiyədək 22 at, 18 dəniz donuzu, 53 toyuq və 137 dovşan bağışlanıb. Donorlara kiçik heyvanlar üçün 100 Danimarka kronu, böyük atlar üçün isə kiloqram başına 5 kron vergi güzəşti təklif olunur. Aalborq
heyvanat parkı öz İnstagram səhifəsində bütün heyvanlara təlim keçmiş personal tərəfindən "yumşaq şəkildə ötanazi edildiyini" və yalnız bundan sonra yırtıcılara təqdim edildiyini açıqlayıb. Qeyd olunub ki, bu yanaşma öncədən hazırlanmış ət parçaları əvəzinə bütöv heyvanların istifadəsi ilə "heç bir şeyin israf olmamasını" təmin edir, eyni zamanda
yırtıcı heyvanların təbii davranışlarını, qidalanmasını və rifahını qoruyur. Bu, təbii
ekosistem prinsiplərini dəstəkləyir.
24 saat
Oxucu Şərhləri
Əvvəlki dövrlərdə bu cür halların sosial qəbulu fərqli ola bilərdi. Məsələn, təbii qida zəncirini göstərmək məqsədi güdən bu cür praktikalar, müasir dövrdəki kimi heyvan hüquqları ilə bağlı geniş müzakirələr fonunda baş vermirdi. Bu gün isə, belə bir kampaniya həm heyvanların rifahı, həm də onları qida olaraq istifadə edən heyvanların müxtəlif cür qidalanması tələbləri baxımından daha mürəkkəb suallar doğurur. Belə bir yanaşmanın uzunmüddətli ekoloji və etik təsirləri nə ola bilər? Və ya bu cür fəaliyyətlər nəticəsində ev heyvanlarının sahibləri arasında hansı cür mədəni dəyişikliklər baş verə bilər? Bu suallar, mövcud vəziyyətin keçmişdəki oxşar hadisələrdən fərqləndiyini göstərir.
Orta əsrlərin bu tip təcrübələrindən çıxarıla biləcək əsas dərs, canlıların həyatının qiymətləndirilməsi məsələsindəki fərqliliklərlə bağlıdır. O dövrdə heyvanların "səbəbsiz" öldürülməsi daha az müzakirə edilən bir mövzu idi. Lakin günümüzdə, eləcə də bu məqalədə təsvir olunan halda, ev heyvanlarının, yəni sahibləri tərəfindən "sevgi göstərilən" və "qayğıkeşliklə" saxlanılan canlıların qida zəncirinə daxil edilməsi, bu təcrübənin etik və sosial məqamlarını daha fərqli bir işıqda göstərir. Bu, bəşəriyyətin təbiətlə münasibətini və canlıların həyatına verdiyi dəyəri dəyişən bir perspektivdir. Bu təşəbbüsün uzunmüddətli sosial və etoloji nəticələri nələr ola bilər? Yəni, bu cür bir yanaşma, insanların ev heyvanlarına qarşı münasibətlərində hər hansı bir fundamental dəyişiklik yarada bilərdimi?
Tarixdən örnək olaraq, 2013-cü ildə Kopenhagen Zooloji Bağı tərəfindən zürafənin kəsilərək parçalanması hadisəsi yadıma düşür. Bu hadisə də böyük rezonans yaratmışdı. O vaxtkı səbəb isə populyasiya nəzarəti və genetik müxtəlifliyin qorunması idi. Heyvanat parkı, Marius adlı gənc zürafənin qohumluq evliliyi səbəbindən zərərli olacağını və populyasiyaya mənfi təsir edəcəyini əsaslandırmışdı. Nəticədə, heyvan parkının əməkdaşları tərəfindən Marius kəsilmiş və yırtıcı heyvanlara yem olaraq verilmişdi. Bu, bir çoxları üçün qəddar və qəbuledilməz bir hal kimi qarşılanmışdı.
Hazırkı Danimarka təşəbbüsü ilə bu keçmiş hadisə arasında oxşarlıq ondan ibarətdir ki, hər iki halda heyvanlar yırtıcılar üçün qida mənbəyi kimi istifadə olunur. Lakin əsas fərq, indiki vəziyyətdə "ev heyvanı" konsepsiyasının ön plana çıxmasıdır. Kopenhagen hadisəsində zürafə bir "vəhşi" heyvan idi, baxmayaraq ki, heyvanat parkının bir sakini idi. Lakin, bir poninin, yəni bir insanın həyatında xüsusi yeri olan bir heyvanın bu məqsədlə istifadə edilməsi, məsələyə fərqli bir emosional və etik ölçü qatır.
Keçmişdəki zürafə hadisəsindən çıxarıla biləcək dərslərdən biri, heyvanat parklarının müəyyən bir ekosistemin idarə edilməsi üçün tətbiq etdiyi metodların cəmiyyətdə necə fərqli qəbul olunduğudur. Bu gün, ev heyvanlarının bu şəkildə istifadəsi, insanlar üçün daha çox emosional bağlılıq yaratdığı üçün, daha geniş bir etiraz dalğasına səbəb ola bilər. Bu, heyvanların qidalanma zəncirinə daxil edilməsinin təkcə bioloji deyil, eyni zamanda sosial və emosional kontekstdə də dəyərləndirilməli olduğunu göstərir. Yırtıcıların təbii qidalanma zəncirini təqlid etmək məqsədi haqlı görünsə də, bunun icra edilməsi zamanı insanlarla heyvanlar arasındakı emosional əlaqələri nəzərə almağın vacibliyi bir daha ortaya çıxır.
Bu məsələni daha geniş bir kontekstdə dəyərləndirmək üçün Avropanın digər ölkələrində heyvanlarla bağlı qəbul edilmiş standartları yada salmaq yerinə düşər. Məsələn, bir çox Avropa ölkəsində heyvanlara qarşı sərt qəddarlıq qanunları mövcuddur və bu qanunlar heyvanların saxlanması, istifadəsi və nəzarəti ilə bağlı ciddi məhdudiyyətlər qoyur. İngiltərə, Almaniya və ya İsveçrə kimi ölkələrdə ev heyvanlarının təmizlənməsi və ya sahiblərinin öhdəsindən gələ bilmədiyi hallarda heyvanların dövlət nəzarətindəki sığınacaqlara verilməsi kimi mexanizmlər mövcuddur. Belə hallarda, heyvanların mənəvi və ya fiziki baxımdan sağlam olmadığı təqdirdə, hərəkətsizləşdirilməsi və ya elmi tədqiqatlar üçün istifadə olunması kimi hallar olsa da, birbaşa yırtıcılar üçün yem kimi istifadə edilməsi halları nadir görünür.
Danimarkanın bu cür bir addımı atması, bir tərəfdən, heyvanat bağlarının maliyyə və ya idarəetmə məsələləri ilə bağlı çətinliklərini həll etmək üçün alternativ bir yol kimi dəyərləndirilə bilər. Digər tərəfdən, bu təşəbbüs, cəmiyyətin heyvanlara olan münasibətində əsaslı bir dəyişiklik yaratma ehtimalını da daşıyır. Əgər bu təcrübə genişlənərsə, gələcəkdə ev heyvanlarının sırf bir "təbii resurs" kimi dəyərləndirilməsi meyli artacaqmı, yoxsa bu, yalnız Danimarkaya xas, qısa müddətli bir tendensiyadan ibarət olacaqmı?
Müasir dövrdə, bu cür təcrübələr əxlaqi və sosial cəhətdən daha mürəkkəb bir şəkildə qiymətləndirilir. Aalborq heyvanat parkının təşəbbüsü, "təbii qidalanma zəncirini imitasiya etmək" kimi qeyd edilsə də, ev heyvanının, xüsusilə də sevgi dolu bir bağın olduğu bir heyvanın bu şəkildə istifadə edilməsi, əvvəlki dövrlərin təcrübələrindən fərqlənir. Əvvəllər, bu, daha çox heyvanların ehtiyacları və məhdud resurslar kontekstində qəbul edilirdisə, indi bu, bir növ "təhsil" və ya "fəlsəfi" yanaşma kimi təqdim olunur.
Keçmiş təcrübələrdən çıxarılmalı dərs, cəmiyyətlərin heyvanlarla münasibətinin necə dəyişdiyini göstərir. Əvvəllər təbii qarşılanan bəzi hərəkətlər, sosial şüurun artması və heyvan hüquqları anlayışının inkişafı ilə indi daha çox tənqid olunur. Bu müqayisədə, məqalədəki təşəbbüsün, sanki keçmişdəki məqbul sayılan bəzi təcrübələri müasir bir qablaşdırmada yenidən təqdim etmək cəhdi olduğu düşünülsə də, əsas fərq, heyvanın "yem" olaraq təqdim edildiyi subyektin dəyişməsidir. Yəni, əvvəllər daha çox "istehsal" və ya "təsərrüfat" heyvanları nəzərdə tutulurdusa, indi "bağlılıq" yaradan ev heyvanları bu prosesə daxil edilir. Bu, "təbii"lik anlayışına dair əxlaqi bir sual doğurur: Hansı səviyyədə biz təbiəti təqlid etmək adı altında əxlaqi sərhədləri keçə bilərik, xüsusilə də heyvanlara qarşı empatiya və sevgi hisslərimiz mövcud olduqda?
Digər tərəfdən, bu cür təşəbbüslərin sosial və iqtisadi nəticələri də düşünülməlidir. Məsələn, ev heyvanlarının sahibləri üçün bu, onların öz heyvanlarını "təbiətin dövrani"na qaytarmaq üçün bir fürsətmi, yoxsa sadəcə bir maliyyə xərci kimi qəbul ediləcək? Və ya bu, heyvanat parkları üçün xərcləri azaltmağın bir yoludurmu? Tarixən, bəzi cəmiyyətlərdə bu cür praktikalar daha geniş yayılmışdı, lakin sivilizasiya irəlilədikcə insanlar bu cür "təbii" proseslərdən uzaqlaşdılar. Belə bir addımın bu gün yenidən gündəmə gəlməsi, cəmiyyətimizin təbiətlə olan münasibətində hansı dəyişikliklərin baş verdiyini göstərirmi?
Bu məsələni sadəcə heyvanların həyatı kontekstində deyil, eyni zamanda insanların təbiətə və öz həyatlarına baxış bucağını dəyişdirməsinə səbəb ola biləcək bir sosial təcrübə kimi də görmək mümkündürmü?
Keçmişdəki bu təcrübələrdən çıxarılan ən əsas dərslərdən biri, qida təhlükəsizliyi və sağlamlıq standartlarının qorunmasının vacibliyidir. Heyvanat parkları, ev heyvanlarının hansı tibbi müalicələr aldığını və ya hansı xəstəlikləri daşıya biləcəklərini tam olaraq bilmədiyi hallarda, yırtıcıların sağlamlığı üçün risk yarana bilər. Bu səbəbdən, qida mənbəyinin mənşəyi və keçdiyi gigiyenik proseslər son dərəcədə önəmlidir.
Hazırkı Danimarka təşəbbüsünün fərqli cəhəti, məqalədə vurğulandığı kimi, "Donorlardan biri, qızı üçün əziz olan ponisini..." ifadəsi, bu prosesə emosional bir ölçü qatmasıdır. Keçmişdəki hallarda bu qədər fərdi və emosional bağlar ön plana çıxarılmırdı. Həmin vaxtlar daha çox praktiki və iqtisadi məsələlər üstünlük təşkil edirdi. Hazırkı vəziyyətdə isə, ev heyvanlarının təqdim olunması prosesi, "qəddar" bir təşəbbüsdən çox, cəmiyyətin heyvanlara olan münasibəti, onların həyat dövrü və təbiətin amansız qanunları haqqında daha geniş bir müzakirəyə səbəb olur. Bu, sadəcə heyvanat parkının praktik ehtiyaclarından daha çox, sosial və fəlsəfi bir məsələyə çevrilir. Bu cür təşəbbüslərin əxlaqi və etki baxımından nəticələrini dəyərləndirmək vacibdir.
Məsələn, bir çox inkişaf etmiş ölkədə ev heyvanlarının saxlanması getdikcə daha çox tələbkar və bahalı hala gəlir. Xəstə heyvanların müalicəsi, xüsusilə də böyük heyvanlar üçün xeyli xərc tələb edə bilər. Bu vəziyyətdə, sahiblər üçün heyvanı bir "yem" olaraq təhvil vermək, iqtisadi və emosional bir yükdən xilas olmaq kimi görünə bilər. Digər tərəfdən, bu cür təşəbbüslər, heyvanların sadəcə bir əmlak olaraq qəbul edildiyi bir mədəniyyəti də təşviq edə bilər.
Bu mövzuda Avropa ölkələri arasında fərqli yanaşmalar mövcuddur. Məsələn, bəzi ölkələrdə heyvanların həyatına son qoyulması ilə bağlı daha sərt qanunlar və etik qaydalar tətbiq olunur. Bu, sosial normaların və hüquqi çərçivələrin bu cür təcrübələrə necə təsir etdiyini göstərir.
Bu halda əsas sual budur: Heyvanların təbii qidalanma zəncirinə uyğunlaşdırılması adı altında, ev heyvanlarının sadəcə bir resurs kimi istifadə edilməsi, cəmiyyətimizin heyvanlarla olan mənəvi əlaqəsinə necə təsir edir?
Bununla belə, gəlin bu məsələyə bir də başqa tərəfdən baxaq. Ev heyvanlarının böyük yırtıcılar üçün yem kimi istifadə edilməsi, sahibləri tərəfindən yaradılan emosional bağla ziddiyyət təşkil edə bilər. Qeyd olunan "qızı üçün əziz olan ponini" nümunəsində olduğu kimi, bir çox insan üçün ev heyvanları sadəcə heyvan deyil, ailə üzvüdür. Bu cür bir "bağış" təşəbbüsü, heyvanların emosional dəyərini qəbul edən cəmiyyətdə, xüsusilə də uşaqlar üçün, başa düşülməsi çətin olan bir vəziyyət yarada bilər. Sual yaranır: bu təşəbbüs, heyvanlara qarşı olan həssaslığımızı azaltmaqla nəticələnməzmi? Yoxsa, bu, heyvanların dəyərini yalnız onların ekoloji və ya utilitar funksiyaları ilə ölçməyə sövq etməzmi?
Avropanın bir çox ölkəsində, heyvan hüquqları təşkilatlarının artan təsiri və ictimaiyyətin diqqəti sayəsində, heyvanların yaxşı yaşam şəraitində saxlanılması, onların müdafiəsi və sağlamlıqlarının təmin edilməsi ön plana çıxır. Hətta xəstə və ya "arzuolunmaz" heyvanlar üçün də xüsusi qəbul mərkəzləri, reabilitasiya proqramları və ya sadiq evlər tapmaq üçün səylər göstərilir. Bu mənada, Danimarkada tətbiq olunan bu üsul, bir qədər də olsa, bu cərəyanlara zidd görünə bilər.
Digər tərəfdən, bəzi heyvanat parklarında və zoologiya elmləri mərkəzlərində, təbii qidalanma zəncirini qorumaq məqsədilə, heyvanların müxtəlif mənbələrdən əldə edilən qida ilə təmin olunması praktikası mövcuddur. Məsələn, bəzi yerlərdə fermalarda xüsusi olaraq yetişdirilən donuz və ya toyuq kimi heyvanların leşləri yırtıcılar üçün qida kimi istifadə olunur. Lakin burada diqqət çəkən məqam, bu "qida" mənbələrinin bir zamanlar insanlarla duyğusal bağ qurmuş ev heyvanları olmamasıdır.
Əgər belə bir təşəbbüsün davamlılığı təmin edilərsə, bu, gələcəkdə heyvan sahiblərinin övladlarına "sevimli ponini" və ya başqa bir ev heyvanını kiməsə hədiyyə etmək yerinə, heyvanat parkına "bağışlamağa" razı salmaq cəhdlərini də yarada bilər. Bu, bir tərəfdən heyvan itkisinin azaldılmasına xidmət etsə də, digər tərəfdən insanların heyvanlara qarşı sevgi və mərhəmət hisslərini zəiflədə bilərmi?
Hazırkı Danimarka təşəbbüsü ilə 1930-cu illərin Almaniya təcrübəsi arasında əsas fərqlər, məqsədin nümayiş etdirilməsindədir. O dövrdəki təcrübə daha çox maddi qıtlıq və zərurətdən irəli gəlirdi, halbuki Danimarka parkı bu addımı "təbii qidalanma zəncirini təqlid etmək" kimi bir təbliğat və təhsil məqsədi ilə əlaqələndirir. Bu, heyvanların həyatını dəyərləndirmək və həyatın davamlılığı haqqında düşüncələrə sövq etmək məqsədi güdür. Lakin, bu yanaşmanın etik cəhətləri və cəmiyyətdə heyvanlara olan münasibəti necə formalaşdıracağı barədə ciddi müzakirələr aparmaq vacibdir. Keçmişdəki "zərurət" təəssüratından fərqli olaraq, bu gün bu cür bir addım daha çox "seçim" və "nümayiş" kimi qəbul edilə bilər ki, bu da onun ictimai qəbulu və təsirləri baxımından daha mürəkkəb bir vəziyyət yaradır. Əsas dərsin nə olması gərəkdir: təbiətin qəddarlığı ilə insan tərəfindən yaradılan bir sistemin qəddarlığı arasındakı fərqi anlamaq və bu kimi təcrübələrin uzunmüddətli nəticələrini düşünmək.
Şərh Yaz