Göydən daş yağan gecə: Zəlzələ Əfqan kəndini yerlə bir etdi

Aurak Dandila Kəndi Zəlzələnin Ağuşunda: Dağıntılar və İtirilmiş Həyatlar

Kiçik kəndə aparan yolun girişində, bir zamanlar ilk evlər olan daş yığınlarından bir neçə metr aralıda üç kişi ənənəvi toxunma çarpayıda oturmuşdu. Onlardan biri Hayatın əmisi oğlu Mehboob idi. "Zəlzələ baş verəndə, 13 yaşlı oğlum Nəsib Ullah yanımda yatırdı. Yuxudan oyandım, çarpayıdan qalxdım və fənər axtarmağa başladım. Sonra qəfildən, düşən qayalardan bütün otaq hərəkət etdi. Oğluma çatmaq istəyəndə divar və döşəmə aşağı sürüşdü və onu tuta bilmədim," 36 yaşlı kişi izah etdi. O, baş verənləri "Qiyamət günündən də betər" adlandırdı. "Evlər uçdu, dağdan böyük qayalar darmadağın gəldi; heç nə görünmürdü, bir-birimizi görə bilmirdik." Mehboobun sözlərinə görə, hər kəs yaralanmışdı; bəzilərinin qabırğaları, bəzilərinin isə ayaqları qırılmışdı. "Qaranlıqda sağ qalan uşaqlarımızı aşağıdakı əkin sahəsinə apardıq, orada qayalardan daha təhlükəsiz idi." Həmin gecə 250-dən çox afterşok saydığını söylədi; zəlzələdən hətta həftələr sonra belə dərəni silkələməyə davam edən təkanlar. Gün işığı gələndə, sevdiklərini tapmaq üçün dağıntılar arasında qazmağa çalışdı. Lakin "bədənim işləmək istəmədi," deyə bildirdi. "Oğlumun ayağını görə bilirdim, lakin bədəninin qalan hissəsi dağıntıların altında qalmışdı." Onun 10 yaşlı qızı Ayşə də həlak olmuşdu. "Bu, həyatımın ən pis anı idi," dedi. Kəndlilərin və könüllülərin cəsədləri tapması iki gün çəkdi.

İtirilmiş Ümidlər və Yersizləşmə Faciəsi

Hayatın qardaşı Rahmat Gül, bütün kəndin yox olduğunu bildikdə, təxminən 300 kilometr uzaqlıqdakı Parvan əyalətindəki evindən dərhal hadisə yerinə tələsdi. Nəhayət Aurak Dandila kəndinə çatdıqda, sağ qalan kəndlilər ondan Mehboobun həlak olan oğlunu ədyala bükməsini xahiş etdilər. "Mehboob məndən oğlunun üzünü göstərməyimi xahiş etdi, amma bunu edə bilmədim," Rahmat Gül izah edərkən, yanında oturan Mehboob aşağıdakı dərədəki əkin sahəsinə baxırdı. Bu hadisədən sonra yerli əhalinin humanitar yardıma ehtiyacı daha da artmışdı. Yaxınlıqda Hayat ayağa qalxıb o tərəf-bu tərəfə gəzirdi. "Allah oğullarımı məndən aldı, indi mən də bu dünyanı tərk etmiş kimi hiss edirəm," dedi. Aurak Dandila kəndində kiçik bir qarğıdalı sahəsi qəbiristanlığa çevrilib. "Sevdiklərimizi buraya dəfn etmişik," Hayat bildirdi. Qəbirlər daşlarla işarələnmişdi. O, Abdul Həqi kənddə qalmağa necə təkid etdiyini xatırlayır. "Ertəsi gün hər şey məhv oldu və o, həyatını itirdi." İndi Hayat inanır ki, "burada yaşamaq üçün heç nə qalmayıb." "Mən burada necə yaşamağa davam edə bilərəm?" o, bir zamanlar evi olan dağıntılara işarə edərək soruşdu. "Daşlar yuxarıdan gəlir; bu kənddə kim yaşaya bilər?" "Başqa bir yerdə məskunlaşacağıq və Allahın rəhmətini axtaracağıq. Əgər bizə rəhm etməsə, biz də öləcəyik."

24 saat