Həyat və soyqırım: Həkimlər üçün ağlasığmaz vəziyyət

Qəzzada Unudulan Ağrı və Dəyişən Həyatlar

Qəzzada "atəşkəs" elan ediləndən bir aydan çox vaxt keçsə də, Fələstinlilərin qətliamları davam edir. Bu, sadəcə, beynəlxalq medianın onu görməzdən gələ biləcəyi bir səviyyəyə endiyini göstərir. Dünya bu faciədən böyük ölçüdə uzaqlaşsa da, bəzi insanlar üçün ağrı hələ də canlıdır. Bəziləri üçün Qəzzadakı vəziyyət, əslində, bir soyqırım olaraq davam edir.

Mən 2024-cü ilin iyulunda Qəzzaya tibb missiyasında iştirak etdim və 22 gün xəstəxanalarda könüllü olaraq fəaliyyət göstərdim. Oradan qayıdarkən yaşadığım hissləri izah etmək çox çətindir. Ailəmin tanıdığı, güldüyü, övladları ilə oynayan Talal artıq yoxdur. Mən ona "əvvəlki Talal" deyirəm. Ailə üzvlərim, dostlarım və həmkarlarım məndəki dəyişikliyi müşahidə edirlər; uzaqlaşmış, sakit, biganə olduğumu söyləyirlər. Hisslərim qarışıq və çətindir, sözlər bəzən bunları tam ifadə edə bilmir. Bu, tək bir duyğu deyil, "atəşkəs" və "yenidənqurma" xəbərlərinə baxmayaraq keçməyən bir hiss yığınıdır.

Şahidlik və Dönüşüm

Təsvirolunmaz insan faciəsinə şahid olduqdan sonra içimdə ədalətsizliyə qarşı qəzəb, müdafiəsiz insanları tərk etdiyim üçün vicdan əzabı və davam edən bu soyqırımı dayandıra bilməməyin daimi çarəsizliyi qaynaşır. Qəzzada insanların aclıq çəkdiyini bilə-bilə qarşımda lüks bir bufet görmək məni narahat edir. Gördüyüm üzlər və səhnələr başımda bitməyən bir film kimi davam edir: skeletə dönmüş aclıq çəkən uşaqlar, övladlarının bədən hissələrini qucaqlayan valideynlər, tamamilə yanıb kül olmuş insanlar, cəsəd parçaları üçün kəfənə çevrilən isti yorğanlar, bombardman edilmiş bir xəstəxana, dağılmış binalardan gələn çürümüş cəsəd qoxusu. Hansı xəstəni müalicə edəcəyimi (dializ aparatları çatışmadığı üçün) və ya bir uşağa valideyninin niyə oyanmayacağını izah etmək üçün hansı sözləri seçəcəyimi müəyyən etmək məcburiyyətində qalmağım məni hələ də narahat edir.

Qəzza məni nefroloqdan jurnalistə, hekayəçiyə və humanitar işçiyə çevirdi. Qayıtdığımdan bəri məqalələr yazmış, məscidlərdə və universitetlərdə çıxışlar etmiş, yardım fondlarında danışıqlar aparmış, yürüşlərdə iştirak etmiş və qanunvericilərlə görüşərək Qəzzanın məzlum xalqını hər cür müdafiə etmişəm. Qəzza zolağına tibb missiyalarına qatılan digər həmkarlarım kimi, mən də şahidlik etdiklərimi fəaliyyətə çevirməyə çalışıram ki, Qəzza unudulmasın. Dəfələrlə geri qayıtmağa cəhd etsəm də, İsrail hər dəfə mənə girişi qadağan etdi. Hər bir rədd cavabı ürəyimi daha da ağrıtdı. "Kifayət qədər edirəmmi? Uğursuzluğa düçar oldummu?" sualları məni daim narahat edir.

Qəzzanın Tərk Etmədiyi Hisslər

Bu kədərdirmi? Travmadırmı? Yoxsa rahatlıq tapmaqdan imtina edən vicdan? Düzgün bir ad tapa bilmirəm, zatən adlar yükü azaltmır. Bildiyim tək şey budur: Qəzza məni geri dönməyəcək şəkildə dəyişdirdi və başqa cür davranmaq gördüklərimə və tanıdığım insanlara xəyanət olar. Əvvəlki Talal itirilib, lakin bu yeni Talal daha insancıl, xeyirxah, şəfqətli, daha realist, cəsur və səsini yüksəldən biridir, Qəzza xalqının dözümlülüyü və imanı ilə ruhlanıb. Heç bir tibbi təlim məni "həyat- soyqırım balansı"nı qorumağa hazırlaya bilməzdi.

Yenə də, indi daşıdığım ümidsizlik və ağrı Fələstinlilərin iki ildən çox müddətdə gündəlik olaraq dözdüyü zülmün yalnız kiçik bir hissəsidir. Onlar ağlasığmaz dəhşətlər, işgəncə, aclıq, xəsarət və ölüm yaşayıblar. Mənim hekayəmi oxuyarkən, xahiş edirəm, təəssüf hissi ilə deyil, yaddaşınızı yeniləmək üçün oxuyun: Qəzzadakı soyqırım bitməyib və mühasirədə olan Qəzza xalqı hələ də əzab çəkir. Qəzzadakı hər statistikanın arxasında insan ruhları, ambisiyaları, ümidləri və ləyaqəti dayanır. Atəşkəs kütləvi bombardmandan müvəqqəti bir rahatlıqdır; əsl sülh yalnız işğal başa çatdıqda və ədalət bərqərar olduqda gələcək.

Qlobal İndiferentlik və Hərəkətə Çağırış

Qəzzadakı hisslərimi və təcrübələrimi bölüşərkən, Sudanda baş verənlərə görə də ürəyim parçalanır. Bu, sanki əzab və itkilərin, hər gün canlı yayımlanan insan dağıntılarının, sanki davam edən bir soyqırımın faciəvi təkrarıdır. Məni daha da narahat edən isə dünyanın buna nə qədər asanlıqla öyrəşməsidir. Bu reallaşma dəhşətlidir. İnsan sivilizasiyası tərəqqi və inkişaf baxımından o qədər şeyə nail olub, lakin şəfqət və insanlıq məsələsində geriləmiş görünürük. Mən bu sözləri insanları hərəkətə keçməyə çağırmaq üçün yazıram.

Həmkarlarıma, səhiyyə işçilərinə və humanitar yardım göstərənlərə deyirəm: dünya bizə arxa çevirməsinə icazə verə bilmərik. Qəzzada şahid olduqlarımız və davam edənlər haqqında danışmağı dayandırmamalıyıq. Tam humanitar və tibbi girişin təmin edilməsini təkid etməliyik. Həmyerlilərimə, ABŞ vətəndaşlarına isə deyirəm: Qəzzada baş verənlərə görə məsuliyyət daşıyırıq. Ölkəmiz bu hadisələrdə birbaşa iştirak edir, vergi ödəyicilərimizin pulu bunu maliyyələşdirir. Təhdidlərə görə susmayın. Danışın, yazın, paylaşın və icmalarınızda bunu müzakirə edin. Qanunvericilərinizə zəng edin. Başqa bir xalqın kütləvi bombardman edilməsinə, işgəncələrə və aclığa məruz qalmasına icazə verməyin. Unutmayaq ki, bu cür ədalətsizliklər, tarixdə dəfələrlə sübut olunduğu kimi, radikal cərəyanların, hətta sələfi kimi düşüncələrin inkişafına zəmin yarada bilər.

Azad və ədalətli bir dünyaya inanan bütün insanlara deyirəm: bu məsuliyyət bizim çiynimizdədir. Biz canlı yayımlanan bir soyqırıma, dövrümüzün ən böyük mənəvi sınaqlarından birinə şahid olduq. Susqunluğa qapılmayın. Ayağa qalxın. Qəzzada müvəqqəti atəşkəsə və ya Sudandakı uzunmüddətli müharibəyə soyqırım reallığını gizlədən bir pərdə olmasına imkan verməyin. Hər bir insanın ləyaqəti naminə zorakılığa son qoyulmasını təkid etməyə davam edin. Gəlin, Qəzza və Sudanın sağalmasına, yenidən qurulmasına və yaddaşda saxlanmasına kömək edən bir qüvvə olaq ki, "bir daha heç vaxt" ifadəsi "hamı üçün bir daha heç vaxt" gerçəkliyinə çevrilsin!

24 saat