Viran olan həyatın tək ümidi: Bombaların sonu

Qəzzada Atəşkəs Ümidi və Gözləntilər

Cümə günü, müqavimət hərəkatı Qəzzada atəşkəs planını qəbul etdiyini elan etdi. Bu xəbər bəzi insanları küçələrdə sevinməyə vadar etdi. Lakin Qəzzada hər dəfə yeni bir atəşkəs təklifi səslənəndə, içimizdə qısa müddətə uzaqdan parıldayan ümid qığılcımı hiss edirik. Təəssüf ki, bir çoxları artıq o qədər də ümidli deyil, çünki ümidlərimizi göylərə qaldırmağa, münaqişənin sonunu gözləməyə və sonra sərt gerçəkliklə üzləşib hər şeyə yenidən başlamağa adət etmişik. Bu ağrılı optimizm və məyusluq dövrünü neçə dəfə yaşamışıq? Yenə də ümid edirəm ki, bu dəfə hər şey fərqli olacaq və onlar bu münaqişəyə həqiqətən son qoymaqda səmimidirlər.

Həyatın İtirilmiş Nemətləri və Ailənin Mübarizəsi

Ailəmdə ümiddən başqa bizə elə də çox şey qalmayıb. Evimizi, dolanışıq vasitəmizi, arzularımızı və təhlükəsizlik hissimizi itirdik. Həyat yoldaşım işini, mən ambisiyalarımı, ən pisi isə oğlum uşaqlığını itirdi; o, özünü güvənli və xoşbəxt hiss etdiyi kiçik dünyasını itirdi.

Zər Qəpik Uğrunda Məşəqqət: Nişan Üzüyü Satışı

Həqiqətən, dolanışığımız üçün heç nəyimiz qalmayıb. Elə ötən ay uşağımı yedirtmək üçün son qiymətli əşyamı – nişan üzüyümü satmağa məcbur oldum. Aylarla davam edən aclıqdan sonra, avqust ayında Qəzza bazarları yenidən aylardır görmədiyimiz pendir, yağ və bəzi meyvələr də daxil olmaqla mallarla dolmağa başladı. Lakin bu məhsulların yenidən satışa çıxarılması amansız bir təcrübə idi, çünki əksəriyyətimizin onları almağa gücü çatmadı. Oğlumu pendiri görməkdən uzaq tutmağa çalışdım, amma bacarmadım. Bir gün bazarda atası ilə gəzərkən onu gördü. Stendin qarşısında dayanıb istədi. Sonra aclığını yatırsın deyə ona bir şekel verdim ki, falafel sendviçi alsın. O, kədərlə dedi: "Mədəmi ağrıdan falafeli istəmirəm, ləzzətli pendiri istəyirəm." O an ürəyim parçalandı. Kaş ki, o qida məhsulları heç vaxt zolağa gəlməyəydi. Ötən aylarda mövcud olan baha, keyfiyyətsiz qidalara bütün qənaətimizi yalnız sağ qalmaq üçün xərcləmişdik.

Həmin axşam ərim başını aşağı salaraq evə döndü; o, kəskin şəkildə qalxmış qiymətlərdən danışdı. Mən ona nişan üzüyümü satmağı düşündüyümü dedim. Ərim qəti şəkildə etiraz etdi və "yardım paylama məntəqələri" və ya onun adlandırdığı kimi "ölüm tələləri"ndən birinə getməyi planlaşdırdı. Ona getməməsi üçün yalvardım, çünki ora gedənlərin çoxu öldürülürdü. Lakin o, gözləri kədərlə mənə baxdı və dedi: "Oğlumuz günlərdir yemək yeməyib. Necə getməyim?" Cəmi iki həftə əvvəl, qardaşı beş nəfərlik ailəsi üçün un gətirməyə çalışarkən İsrail qüvvələri tərəfindən güllələnərək öldürülmüşdü. Bu vəziyyət, Qəzza əhalisinin yaşadığı çətinliklərin acı bir nümunəsi idi.

Qısa Bir Xoşbəxtlik Anı

Ertəsi səhər qızıl alverçilərini ziyarət etdim. Üzüyümə təklif etdikləri qiymət ədalətsiz idi — müharibədən əvvəlkindən xeyli aşağı idi — amma seçimim yox idi. Üzüyümü 5 kq un, 1 litr zeytun yağı, 500 qram kəklikotu, 1 kq tahin, iki banka pendir, 1 kq şəkər və bir banka tomat pastası almağa bəs edəcək qədər pula satdım. Evə çatanda sanki bayram gəlmişdi. Aylardır arzuladığımız pendir, şirin çay, təzə çörək və kəklikotu ilə bir süfrə ətrafında oturduq. Ağrı dənizində qısa bir xoşbəxtlik anı yaşandı. Əlimə, üzükdən boşalmış halına baxanda ürəyimdə bir sancı hiss etdim, lakin uşağımın yemək yeyərkən gülümsəməsi bu peşmançılığa tez bir zamanda son qoydu. Yemək bizə təxminən bir həftə bəs etdi. Sonra aclıq bizi yenidən təqib etməyə başladı. Yenidən gündə bir dəfə çörək və çaydan və ya kəklikotundan ibarət bir yeməyə qayıtdıq.

Qəzzanın Köçkünlük Həyatı və Gələcək Arzuları

Son iki ildə arzularımızı, təkcə qızılı deyil, xatirələrimizi də hissə-hissə satmağa məcbur olduq. Qəzza Şəhərinin Şeyx Radvan məhəlləsindəki evimizdən bir neçə dəfə qaçmalı olduq. Bu ayın əvvəlində yenidən qaçdıq və indi özümüzü Xan Yunisdə bir çadırda tapdıq. Sevdiyim hər şeyi tərk etdiyim üçün ürəyim kədərlə doludur. Hal-hazırda tək ümidim bu münaqişənin bitməsidir ki, səhər yuxudan oyananda oğlumun təhlükəsiz olduğunu və gələcəyinin qeyri-müəyyən olmadığını bilə bilim. Tez-tez müharibədən əvvəl etdiyim kimi, qida çatışmazlığı, yeməyin qiyməti və ya pul çatışmazlığı barədə narahat olmadan, ona müntəzəm, qidalı yeməklər verə biləcəyimi xəyal edirəm. Özümü güvənli və rahat hiss etdiyim evimə qayıtdığımı və həyat yoldaşımla birlikdə müəllim kimi normal həyatımıza davam etmək üçün məktəblərin yenidən açıldığını təsəvvür edirəm. Əgər atəşkəs həyata keçsə, edəcəyim ilk şey oğlumu qucaqlayıb ona demək olacaq: "Qorxu bitdi, sevgilim", sonra isə evimizdən nə qalıbsa ora qayıtmaq.

Fələstin torpaqlarında uzun illərdir davam edən bu dramın sonu ümid edilir.

24 saat