Barış Alper Yılmaz Ankaraya keçə bilər

Bu məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı yaranan son vəziyyət, xüsusilə Ankara Keçiörengücü rəhbərliyinin onun gələcək satışından əldə ediləcək 20 faizlik paya dair açıqlaması diqqət çəkir. Bu vəziyyət mənə futbolçuların keçmiş klublarının gələcək transferlərindən pay alması ilə bağlı mövcud olan ənənəni xatırladır. Bu sistem, əsasən, futbolçunun ilk yetişdiyi və ya keçmişdə formasını geyindiyi klubların, həmin oyunçunun böyük bir transfer həyata keçirildikdə müəyyən bir faiz qazanmalarını təmin etmək məqsədi daşıyır.

Bu cür mexanizmlərin ən məşhur nümunələrindən biri, futbol tarixində bir çox yüksək profilli transferlərdə tətbiq olunmuş "solidarity mechanism" (həmrəylik mexanizmi) kimi tanınır. Bu mexanizm, FIFA-nın qaydalarına əsasən, bir futbolçunun müəyyən bir yaşdan əvvəl çıxdığı klubların, onun sonrakı transferlərindən müəyyən bir faizlə təltif edilməsini nəzərdə tutur. Bu, əsasən, gənc istedadları yetişdirən klubları stimullaşdırmaq və onlara maddi dəstək vermək məqsədi güdür.

Barış Alper Yılmazın vəziyyətində, Ankara Keçiörengücü-nün bu 20 faizlik pay iddiası, keçmişdəki bu cür müqavilələrin bir davamı kimi görünür. Lakin bu halda, Ankara Keçiörengücü-nün bu hüquqa necə sahib çıxdığı, yəni Barış Alper Yılmazın onların akademiyasından necə ayrıldığı və ya hansı müqavilə əsasında bu payın təyin olunduğu daha ətraflı araşdırılmalıdır.

Keçmişdəki "solidarity mechanism" əsasən FIFA-nın standart qaydaları çərçivəsində tətbiq olunarkən, Ankara Keçiörengücü-nün bu 20 faizlik payı, daha çox fərdi bir transfer müqaviləsinin şərti kimi görünür. Yəni, bu, standart bir qayda deyil, daha çox keçmişdəki bir klub-klub anlaşmasının nəticəsidir. Əgər bu, klublararası bir anlaşma idisə, o zaman onun şəffaflığı və hüquqi əsasları ön plana çıxır.

Bu durumdan çıxarıla biləcək dərslərdən biri, gənc futbolçuların transfer proseslərində keçmiş klublarının hüquqlarının qorunmasının vacibliyidir. Eyni zamanda, bu cür pay bölgüsü mexanizmlərinin aydın və şübhə doğurmayan müqavilə şərtlərinə əsaslanması, gələcəkdə yaranacaq anlaşılmazlıqların qarşısını almaq üçün mühüm əhəmiyyət kəsb edir. Əgər bu 20 faizlik pay, sadəcə bir maraq və ya ümid olduğu halda, bu, transfer prosesini xeyli mürəkkəbləşdirə bilər. Ancaq əgər bu hüquq müqavilə ilə təmin olunubsa, onda bu, klub üçün əhəmiyyətli bir gəlir mənbəyi ola bilər. Bu mövzuda daha ətraflı məlumatlar (müqavilə detalları, transferin hansı şəraitdə baş tutduğu) vəziyyəti daha dəqiq qiymətləndirməyə imkan verəcəkdir.

Məqalədə adı çəkilən Ankara Keçiörengücü rəhbərinin, Barış Alper Yılmazın gələcək satışından əldə olunacaq 20 faizlik paya dair açıqlaması, futbol transferlərinin təkcə idman obyektivindən deyil, həm də mühüm iqtisadi mexanizmlər kimi dəyərləndirilməsinin vacibliyini bir daha vurğulayır. Bu tip "gələcək satış payı" müqavilələri, Braziliyada "Transfer Şəffaflıq Qanunu" kimi qanunlarla tənzimlənən bir çox ölkədə futbolçunun özündən çox, onu yetişdirən klublar üçün gəlir mənbəyi yaradır. Keçmişdə Türkiyədə bu cür mexanizmlərin yayğın olmaması, klublarımızın maliyyə strukturlarını möhkəmlətməkdə çətinliklər yaratmışdı. Məsələn, Avropada bir çox gənc istedadın ilk peşəkar müqavilələri ilə əldə olunan gələcək satış payları, həmin klubların gənc futbolçuları inkişaf etdirmək və saxlamaq üçün zəmin yaradır. Səudiyyə Ərəbistanından NEOM komandasının bir milli futbolçuya maraq göstərməsi isə, bu regionun futbol bazarına artan yatırımlarını və beynəlxalq transfer bazarındakı rolunu göstərir. Bu vəziyyət, Türkiyə futbolunda da analoji mexanizmlərin yaradılması və ya mövcud olanların daha effektiv istifadəsinin nə qədər əhəmiyyətli olduğunu ortaya qoyur. Belə bir vəziyyətdə, ölkə daxilində futbol infrastrukturuna və gənc istedadlara yatırımı təşviq edəcək qanunvericilik və maliyyə mexanizmləri, gələcəkdə futbolçuların Avropadakı kimi qlobal transferlərdə daha böyük bir paya sahib olmalarına necə təsir edə bilər?

Məqalədə qeyd olunan transfer şayiələri, futbolçuların dəyərinin qlobal miqyasda necə artdığını göstərir. Sədat Tahiroğlu'nun Barış Alper Yılmaz'ın gələcək satışından 20% pay alma ehtimalı, kiçik klubların belə böyük transferlərdən faydalana biləcəyi maraqlı bir modeldir. Bu durum, futbolun maliyyələşdirilməsi baxımından Avropada bir çox ölkədə tətbiq olunan "solidarity mechanism" (həmrəylik mexanizmi) ilə müqayisə oluna bilər. Məsələn, UEFA-nın maliyyə idarəetmə qaydaları çərçivəsində, klubların öz məhsulu olan oyunçuların transferindən əldə edilən gəlirin bir hissəsinin gənc yaşda inkişafına kömək edən klublara paylanması kimi mexanizmlər mövcuddur. Türkiyədə də bu cür mexanizmlərin tətbiq edilməsi, infrastruktur və gənc oyunçu inkişafına daha çox sərmayə qoyulmasına yol aça bilər.

Bu kontekstdə, Səudiyyə Ərəbistanı kimi ölkələrin futbol bazarına artan marağı, qlobal transfer bazarının dinamikalarını necə dəyişdirir və gələcəkdə digər ölkələrin futbol federasiyaları üçün hansı təsirləri ola bilər?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı verilən məlumat, futbolçunun potensial satışından əldə ediləcək 20 faizlik paya dair Ankara Keçiörengücü rəhbərinin açıqlaması, həmçinin Səudiyyə Ərəbistanının NEOM komandasının marağı diqqət çəkir. Bu vəziyyət, Türkiyə futbolunda transfer bazarının dinamikasını və klubların maliyyə strategiyalarını yenidən gündəmə gətirir. Keçmiş illərdə Türkiyə klubları daha çox Avropa'nın böyük liqalarına oyunçu satışı ilə məşğul olurdular. Lakin son zamanlarda Körfəz ölkələrinin futbol bazarına artan marağı, həmçinin bu ölkələrin maliyyə imkanlarının genişlənməsi, transfer istiqamətlərini dəyişdirə bilər. Bu, bir tərəfdən klublar üçün yeni gəlir mənbələri yaratsa da, digər tərəfdən Türkiyə futbolunun ümumi inkişafına necə təsir edəcəyi sualını ortaya çıxarır. Belə ki, Türkiyəli gənc və istedadlı futbolçuların Avropanın inkişaf etdirici liqaları əvəzinə, maliyyə baxımdan daha cəlbedici, lakin oyun səviyyəsi baxımından fərqli ola biləcək bazarlara yönəlməsi, uzunmüddətli perspektivdə milli komandanın gücünü necə əks etdirə bilər?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transfer ehtimalı və bununla bağlı klubların maliyyə maraqları diqqətə alınır. Ancaq bu məqamda "Qalatasaray"ın Barış Alper kimi gənc və perspektivli oyunçuları komandada saxlamaq və inkişaf etdirmək strategiyasının nə dərəcədə güclü olduğu da bir sual altındadır. Təkcə maliyyə qazanclarına fokuslanmaq əvəzinə, oyunçunun karyerası üçün ən doğru addımın atılıb-atılmadığını müəyyənləşdirmək üçün daha ətraflı bir dəyərləndirmə aparılmalıdırmı?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın "Qalatasaray"-dan ayrılaraq Ankaraya keçə biləcəyi ehtimalı qeyd olunur, lakin bu məlumatın əsaslandığı mənbə barədə kifayət qədər ətraflı məlumat verilmir. Sədat Tahiroğlu'nun açıqlamasının məhz bu ehtimalı dəstəkləyib-dəstəkləmədiyi və ya sadəcə olaraq Barış Alper'in gələcək transferindən əldə ediləcək 20%-lik paya toxunduğu tam aydın deyil. Bu məsələ ilə bağlı daha dəqiq məlumat və ya Sədat Tahiroğlu'nun hansı mənbəyə istinad etdiyi barədə əlavə izahat verilə bilərmi?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transfer ehtimalı və bununla bağlı klubların maliyyə maraqları qeyd olunur. Əgər futbolçunun gələcək satışından pay almaq məsələsi önə çıxırsa, bu, klubun maliyyə planlaşdırmasının bir hissəsi kimi dəyərləndirilə bilər. Ancaq, bu cür müqavilələr futbolçunun karyerasının gələcək hərəkətlərini məhdudlaşdıra bilər. Belə bir vəziyyətdə, futbolçunun özünün də bu razılaşmalardan xəbərdar olması və onun karyera planlarına uyğun olub-olmadığı da nəzərə alınmalı deyilmi? Məqalədə bu aspektdən bəhs edilmir.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı mövcud vəziyyət ümumilikdə düzgün təsvir edilsə də, burada vurğulanan "20 faizlik pay" məsələsinin gələcəkdə yaranacaq potensial mübahisələrin yalnız bir tərəfini əks etdirdiyini düşünürəm. Həqiqətən də, futbolçunun keçmiş klubunun bu cür bir "gələcək satış payı" maddəsi üzərində israr etməsi anlaşılandır. Ancaq, bu cür maddələrin müqavilələrə daxil edilməsi, özü də uzunmüddətli perspektivdə, həm futbolçunun özünün karyera planlamasına, həm də onu transfer edəcək klubun maliyyə strategiyasına maneə törədə bilər.

Bəs, bu cür "pay" tələblərini qanuni və ya etik bir şəkildə daha ədalətli həll etmək üçün başqa hansı mexanizmlər mövcuddur? Məsələn, "kompensasiya fondları" və ya "inkişaf qrantları" kimi yanaşmalar klubların futbolçunun yetişdirilməsindəki rolunu tanımaqla yanaşı, həm də onun gələcək uğurlarından pay götürməsini təmin edə bilər, ancaq bu, hər iki tərəf üçün daha proqnozlaşdırıla bilən bir struktura sahib olardı. Bu cür sistemlərin fəaliyyəti və bu məsələdə "FIFA" kimi qurumların standartları haqqında daha ətraflı məlumat verilməsi, məqaləyə dərinlik qata bilərdi.

Məqalə, Barış Alper Yılmazın potensial transferi fonunda Ankara Keçiörengücü-nün maliyyə maraqlarını diqqətə çatdırır. Lakin, bu müqavilənin klubun uzunmüddətli stratejiyası üçün nə qədər əlverişli olacağı, yaxud futbolçunun karyerası üçün ən optimal seçim olub-olmayacağı barədə daha dərin təhlil aparmaq lazımdır. Məsələn, 20 faizlik payın məhz bu oyunçu üçün qoyulan qiymətin hansı meyarlara əsaslandığı və ya Keçiörengücü-nün gələcəkdə oxşar müqavilələr bağlamaq üçün təcrübə qazanıb-qazanmadığı sualları cavabsız qalır. Bu cür transferlərdən əldə olunan vəsaitin klubun infrastrukturunun inkişafına, gənc futbolçuların hazırlanmasına və ya digər strateji investisiyalara necə yönəldiləcəyi də araşdırılmalı idi.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı mövcud durumun təqdim olunması təqdirəlayiqdir. Belə ki, Ankara Keçiörengücü rəhbərinin verdiyi 20 faizlik pay açıqlaması, həmçinin NEOM klubunun "Qalatasaray"a olan marağının transfer şayiələrini gücləndirməsi, məsələnin maliyyə və idman tərəflərini bir daha önə çıxarır. Ancaq, bu məsələdə əsas diqqət, futbolçunun özünün karyerası üçün ən doğru qərarı verməsi olmalıdır. Belə ki, transferin gerçəkləşməsi halında, futbolçunun yeni komandada adaptasiyası, oyun sisteminə uyğunlaşması və nəticədə öz potensialını tamamilə ortaya qoya bilməsi kimi amillər də nəzərə alınmalıdır. Bu məqamda, sırf maliyyə və ya klub maraqları deyil, futbolçunun uzunmüddətli karyera planı da prioritet təşkil etməlidir. Bəs, bu mənada futbolçunun özünün hər hansı bir mövqeyi barədə məlumat varmı?

Bu məqalədəki məlumatlar, futbolçuların transfer şayiələrinin və klublar arasında faiz bölgüsü məsələlərinin nə qədər mürəkkəb ola biləcəyini xatırladır. Keçmişdə oxşar situasiyalara rast gəlmişik. Məsələn, bir neçə il əvvəl, başqa bir gənc istedadın transferi zamanı da oxşar faiz bölgüsü müzakirələri gündəmdə idi. O vaxtlar, futbolçunun əvvəlki klubuna gələcək transferdən müəyyən bir faiz ödənilməsi barədə razılaşma var idi, lakin transfer qiyməti gözləniləndən aşağı düşəndə bu faizin hesablanması çətinləşmişdi.

Burada diqqət çəkən məqam isə "Qalatasaray"-ın özünün də oxşar bir vəziyyətdə olmasıdır. "Qalatasaray", bir müddət əvvəl transfer etdiyi bir futbolçudan ötrü əvvəlki klubuna müəyyən faiz ödənişi etməli idi və bu, klubun maliyyə planlamasında nəzərə alınmışdı.

Hazırkı vəziyyətdə, Ankara Keçiörengücü-nün Barış Alper Yılmazın gələcək satışından əldə edəcəyi 20 faizlik pay barədə açıqlaması, əvvəlki klubun hüquqlarını qorumaq istəyini göstərir. Lakin Səudiyyə Ərəbistanından gələn marağın nə qədər ciddiliyi və "Qalatasaray"-ın bu transferə necə yanaşacağı, hələ də müəyyən deyil. Bu, keçmişdəki bəzi transferlərdə olduğu kimi, son məqamda müxtəlif tərəflərin mənafe çəkişmələrinə səbəb ola bilər. Keçmiş təcrübələr göstərir ki, belə faiz bölgüsü müqavilələrinin şərtlərinin dəqiq və aydın olması, gələcəkdə yaranacaq anlaşılmazlıqların qarşısını almaq üçün vacibdir. Bu transferin də analoji olaraq, müqavilə detallarının aydınlığa çıxarılması, hər iki tərəf üçün faydalı olacaqdır.

Məqalədə qeyd olunan "Ankara Keçiörengücü-nün rəhbəri Sədat Tahiroğlu"nun Barış Alper Yılmazın gələcək satışından əldə olunacaq 20 faizlik payla bağlı açıqlaması, idman dünyasında transfer siyasətlərinin maliyyə mexanizmləri haqqında düşündürücü bir məqama toxunur. Bu cür "gələcəyin gəlirlərindən pay" modelinin futbol klubları üçün cəlbedici olması təəccüblü deyil, çünki gənc və perspektivli oyunçuların inkişafına sərmayə qoymaqla, klublar uzunmüddətli maliyyə qazancı təmin edə bilərlər.

Bununla belə, bu modelin effektivliyi bir sıra amillərdən asılıdır. İlk növbədə, oyunçunun həqiqətən də böyük bir transferə nail olub-olmayacağı mühüm şərtdir. Tarixdə çoxsaylı misallar var ki, gənc yaşda böyük potensial göstərən oyunçular sonradan gözlənilən səviyyəyə çata bilməyiblər. İkinci tərəfdən, bu cür müqavilələr idmançıların karyeralarına təsir edə bilər. Klubun belə bir paya sahib olması, oyunçunun gələcək transfer qərarlarında bəzi məhdudiyyətlərlə üzləşməsinə səbəb ola bilər.

Müqayisə etsək, Avropanın böyük futbol ölkələrində, xüsusilə də İspaniya və İngiltərədə, futbol akademiyalarının inkişafına böyük önəm verilir və bu akademiyalar çox zaman gənc oyunçuların satışından əlavə gəlirlər əldə edirlər. Ancaq bu, daha çox klubun özünün yaratdığı infrastrukturun nəticəsidir. Türkiyə kontekstində isə bu cür "pay" mexanizmləri klublar üçün bir növ "sığorta" və ya "investisiya" kimi görünə bilər.

Bu cür müqavilələrin uzunmüddətli nəticələri nədən ibarətdir? Bu model, klubların gənc istedadları kəşf etməsi və inkişaf etdirməsi üçün bir stimul yaratsa da, eyni zamanda oyunçuların öz karyeralarını planlaşdırmasına necə təsir edir?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı verilən məlumatlar, futbolçuların qiymətləndirilməsi və klublar arasındakı maliyyə əlaqələri baxımından diqqətəlayiqdir. Xüsusilə Ankara Keçiörengücü rəhbərinin gələcək satışdan 20% pay alacaqları barədəki açıqlaması, futbol birjalarının dinamikasını və kiçik klubların maliyyə strategiyalarını əks etdirir. Bu model, Avropada da bir çox nümunələri olan "ədalətli qazanc" mexanizmlərinin bir formasıdır.

Bununla yanaşı, belə bir pay bölgüsünün yalnız müəyyən bir satış qiymətinə bağlandığını və bu qiymətin necə müəyyən olunacağını anlamaq vacibdir. İqtisadi qeyri-sabitlik dövrlərində və ya oyunçunun performansında gözlənilməyən dəyişikliklər baş verərsə, bu 20%-lik payın həm klub, həm də oyunçu üçün nə dərəcədə ədalətli qalacağı sual doğura bilər. Məsələn, bəzi Avropa ölkələrində, bu cür pay bölgüləri daha çox sabit əmsallara və ya müəyyən bir müddətə bağlanır.

Bu kontekstdə, Səudiyyə Ərəbistanından gələn marağın cəmiyyətdə futbolun maliyyəsinə necə təsir etdiyini düşünmək lazımdır. Bəzi ölkələrdə bu cür böyük maliyyə axınları yerli liqaların inkişafına səbəb ola bilər, lakin eyni zamanda transfer qiymətlərində şişirtməyə və qeyri-bərabərliyin artmasına da gətirib çıxara bilər. Belə bir vəziyyətdə, Ankara Keçiörengücü kimi klubların müəyyən bir faizlə razılaşması, yoxsa daha böyük bir pay üçün danışması daha məqsədəuyğun olardı?

Bu məlumatlar əsasında, Ankara Keçiörengücü rəhbərliyinin futbolçuların transferindən əldə edilən gələcək gəlirlər üzərində 20% pay tələbi, klubların maliyyə sabitliyini təmin etmək üçün qısa müddətli həll axtarışını əks etdirir. Bu, futbol dünyasında bir çox klubun üzləşdiyi "özünü maliyyələşdirmə" problemindən qaynaqlanır. Belə ki, futbolçuların satışından əldə olunan gəlirin bir hissəsini gələcəkdə yenidən təmin etmək, bu gəlirlərin davamlılığını təmin etmək üçün zəruri görünə bilər. Lakin, bu cür uzunmüddətli pay saxlama mexanizmlərinin hansı hüquqi və maliyyə mexanizmləri ilə tənzimlənəcəyi, həmçinin transfer bazarının dinamikası ilə necə uyğunlaşacağı sual doğurur. Belə bir model, gələcəkdə futbol klubları arasında maliyyə əlaqələrini necə dəyişdirə bilər və ya bu, futbolun kommersiyalaşmasının daha da dərinləşməsinə gətirib çıxaracaqmı?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı ortaya çıxan vəziyyət, Türkiyə futbolunda gənc və istedadlı oyunçuların hüquqlarının qorunması ilə bağlı uzun müddətdir mövcud olan problemləri xatırladır. Xüsusilə, onun keçmiş klubunun gələcək transferindən pay alacaq olması, futbolçu menecerləri və ya keçmiş klublar tərəfindən gənc oyunçuların potensial gəlirlərini "əvvəlcədən təmin etmək" cəhdlərinin bir nümunəsidir.

Bu vəziyyəti, bir neçə il əvvəl "Qalatasaray"ın öz gənc futbolçularından biri ilə bağlı yaşadığı oxşar bir durumla müqayisə etmək olar. O zaman, klub bir gənc oyunçunun potensial gələcək transferindən müəyyən faiz pay almaq üçün onunla müqavilə bağlamaq istəmişdi. Bu addım, klubun gənc istedadları öz sistemində saxlamaq və onların gələcək satışlarından faydalanmaq istəyini göstərirdi, lakin eyni zamanda, oyunçunun öz karyera inkişafında hər hansı bir "əngəl" yarada biləcəyi barədə də narahatlıqlar doğurmuşdu.

Buradan çıxarıla biləcək ən əsas dərs, klubların və ya keçmiş klubların, futbolçuların karyera yollarına müdaxilə etmədən, onların maraqlarını da nəzərə alaraq uzunmüddətli müqavilələr və ya razılaşmalar əldə etməsinin vacibliyidir. Keçmişdəki bu cür hallarda, oyunçuların "müəyyən bir məbləğə satılmamalıdır" stereotipindən çıxaraq, onların hər bir transferin onların karyerası üçün ən doğru addım olub olmadığını özlərinin müəyyən etməsinə şərait yaradılması vacibdir.

Hazırkı vəziyyət isə, görünür ki, daha kompleksdir. Barış Alper Yılmazın hal-hazırda "Qalatasaray"da oynaması və Səudiyyə Ərəbistanından gələn təkliflərin olması, onun artıq bir "əldə olunan dəyər" olduğunu göstərir. Lakin keçmiş klubunun 20 faizlik pay tələbi, bu payın necə hesablandığı və oyunçunun "Qalatasaray"la olan müqaviləsinin bu tələbləri necə əhatə etdiyi kimi suallar hələ də açıq qalır. Bu, futbolçuların hüquqlarının qorunması baxımından daha incə bir məqamdır və hər iki tərəfin (klub və futbolçu) maraqlarının balanslaşdırılmasını tələb edir.

Bu çıxarışda qeyd olunan Barış Alper Yılmazın transferi və Ankara Keçiörengücü klubunun onun gələcək satışından 20% pay alma məsələsi, bir neçə il əvvəl baş vermiş oxşar bir vəziyyəti xatırladır. O dövrdə də, gənc bir futbolçu ölkə daxilində və ya xaricdə böyük bir kluba transfer olunduqda, onun əvvəlki klublarının bu transferdən hansı şəkildə faydalana biləcəyi müzakirə olunurdu.

Xüsusilə, futbolçunun azad agent kimi transferi, yaxud müəyyən bir müqavilə müddəti bitdikdən sonra klubdan ayrılması zamanı, əvvəlki klubun "solidarity contribution" (həmrəylik töhfəsi) mexanizmi vasitəsilə bir faiz qazanması halları olurdu. Ancaq burada Ankara Keçiörengücü-nün 20% pay tələb etməsi, daha çox, futbolçu ilə bağlanmış müqavilədə nəzərdə tutulan xüsusi bir maddəyə işarə edir.

Bu vəziyyətdən çıxarıla biləcək ən əsas dərslərdən biri, klubların gənc oyunçularla müqavilə bağlayarkən onların potensial gələcək transferlərindən pay almaq məsələsini nə qədər dəqiq və geniş şəkildə təmin etmələri lazım olduğudur. O vaxtkı oxşar hallarda, bəzi klublar bu cür müqavilə detallarını kifayət qədər güclü təmin etmədiyi üçün gələcəkdəki transferlərdən potensial gəlirlərini itirirdilər.

Hazırkı vəziyyətin fərqi, ehtimal ki, Barış Alper Yılmazın bir müddət əvvəl "Qalatasaray" tərəfindən transfer olunması və indi də xarici klubların maraq göstərməsidir. "Ankara Keçiörengücü"nün bu 20% pay məsələsini indiki mərhələdə önə çəkməsi, ya müqavilənin həmin anda dəqiq şərtləndirildiyini, ya da mövcud marağın bu tələbi daha güclü etdiyini göstərir. Bu, klubların futbolçuların karyeralarını daha strategik şəkildə planlamağa və onlardan fayda əldə etməyə çalışdığını təsdiqləyir.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın "Qalatasaray"-dan ayrılacağı iddia edilir, lakin bu barədə verilən məlumatlar əsasən şayiələrə söykənir. Sədat Tahiroğlu'nun "Qalatasaray"-ın gələcək satışından 20% pay alacağı barədəki açıqlaması, transferin həqiqətən də baş tutacağına dair bir göstəricidirmi, yoxsa yalnız bir ehtimaldır? NEOM komandasının marağı ilə bağlı verilən məlumatın hansı mənbəyə dayandığını bilmək, bu xəbərin nə qədər etibarlı olduğunu dəyərləndirməyə kömək edəcəkdir. Həmçinin, "keçmiş..." ifadəsi ilə başlayan cümlənin tamamlanmaması, müəllifin daha ətraflı məlumatı gizlətdiyi təəssüratını yaradır.

Bu mübadilə, futbolçuların transferlərində klubların gələcək gəlirlərdən pay alması konsepsiyasını xatırladır. Belə ki, keçmişdə də, bəzən müqavilə müddəti bitən və ya azad agent statusunda olan futbolçuların əvvəlki klublarına gələcək transferlərindən müəyyən faizlərin ayrılması hallarını görmüşük. Hətta bəzən müəyyən faizlərin oyunçunun özünə də satıla biləcəyi hallar mövcud idi.

Bu məsələdə diqqət çəkən tərəf, Ankara Keçiörengücü-nün Barış Alper Yılmazın gələcək satışından 20% pay almağı gözləməsidir. Bu, klubun öz oyunçularının potensial transfer dəyərini öncədən təminat altına alması baxımından maraqlı bir yanaşmadır. Tarixdə bunun kimi müxtəlif faiz payı sövdələşmələri mövcud olub. Məsələn, bəzi kiçik klublar, gələcəkdə ulduzlaşacaq potensialı olan gənc futbolçuları transfer edərkən, bu oyunçuların sonrakı satışlarından pay almaq üçün müqavilələrə xüsusi maddələr daxil edirlər.

Hazırkı vəziyyətdəki fərq isə, payın nisbətən böyük olması və oyunçunun hələ də formalaşmaqda olan bir perspektivə malik olmasıdır. Əgər Barış Alper Yılmaz, "Qalatasaray"da göstərdiyi performansla həm daxili, həm də beynəlxalq bazarda özünü sübut edərsə, bu 20% pay, Ankara Keçiörengücü üçün xeyli gəlir mənbəyi ola bilər. Digər tərəfdən, əgər transfer baş tutmasa və ya gözlənilən dəyərdə olmasa, klub bu paydan məhrum qalacaq. Bu cür sövdələşmələr, futbolun maliyyə mexanizmlərinin mürəkkəbliyini və klubların gələcəyə dair riskləri idarə etmə səylərini əks etdirir. Belə ki, klublar oyunçuların inkişafından faydalanmaq üçün müxtəlif maliyyə alətlərindən istifadə edirlər.

Məqalədə "Barış Alper Yılmazın gələcək satışından əldə edəcəkləri 20 faizlik pay" ifadəsi yer alır. Ancaq bu payın kimə aid olduğu və bu məlumatın mənbəyinin nə olduğu tam aydın deyil. Ankara Keçiörengücü rəhbəri Sədat Tahiroğlu-nun belə bir açıqlama verdiyi qeyd olunsa da, bu 20 faizlik payın hansı şərtlər daxilində və kimə verilməli olduğu barədə əlavə məlumat verilmir. Bu məsələnin daha aydınlaşdırılması, yəni bu payın kimə təqdim edildiyi və ya hansı anlaşmaya əsasən bu tələbin irəli sürüldüyü barədə ətraflı məlumat və ya mənbə göstərmək zəruri olardı.

Bu <a href="https://az24saat.org/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">xəbər</a>, futbolçuların transfer məsələlərində klubların maliyyə maraqlarının necə ön plana çıxdığını bir daha göstərir. Keçmişdə də oxşar vəziyyətlərlə qarşılaşmışıq. Məsələn, bir neçə il əvvəl Azərbaycanda bir futbolçunun transferi zamanı da onun keçmiş klubunun gələcək satışdan pay almaq barədə razılaşması müzakirələrə səbəb olmuşdu. O zaman əsas narahatlıq, futbolçunun özünün transfer prosesindəki iradəsindən çox, klublar arasındakı maliyyə sövdələşmələrinin üstünlük qazanması idi.

Hazırkı vəziyyətdəki fərqlilik, görünür, oyunçunun özünün də böyük liqalara və ya xarici klublara keçid arzusu olmasıdır. Ankara Keçiörengücü-nün 20 faizlik paya olan marağı tamamilə anlaşılandır, çünki bu, klub üçün əlavə bir gəlir mənbəyi deməkdir. Lakin burada diqqət çəkən məqam, "Qalatasaray"ın da bu oyunçunun gələcək transferindən pay almağa razılaşmasıdır. Bu cür müqavilələr, oyunçunun karyerası üçün mühüm qərarların verilməsində kimin daha çox söz sahibi olacağı sualını ortaya çıxarır. Keçmişdəki nümunələrdən də gördüyümüz kimi, belə pay bölgüsü razılaşmaları, bəzən oyunçunun özünün istəkləri ilə ziddiyyət təşkil edə bilər. Bu, futbolçuların karyera planlamasında maraqların toqquşmasına gətirib çıxara bilər.

Bu məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı verilən məlumatlar, bir vaxtlar Qalatasarayın ehtiyat heyətindən yetişən və sonradan digər klublarda uğur qazanmış futbolçuların vəziyyətini xatırladır. Xüsusilə, 2000-ci illərin əvvəllərində türk futbolunda geniş yayılmış bir tendensiya idi ki, böyük klublar gənc və perspektivli futbolçuları yetişdirir, lakin onlara əsas heyətdə şans vermədikdə, bu futbolçular kiçik klublara gedərək öz karyeralarını davam etdirirdilər. Bəzən bu klublar da həmin futbolçuları sataraq gəlir əldə edir, lakin bəzi hallarda isə futbolçunun özünün böyük klublara qayıtmaq arzusu reallaşmırdı.

Ankarakeçiörengücü rəhbərinin 20 faizlik pay haqqında danışması, klubların futbolçuların transferindən gəlir əldə etmək strategiyasının bir göstəricisidir. Keçmişdə də bu cür razılaşmalar olurdu, ancaq hər birinin şərtləri və hüquqi çərçivəsi fərqli idi. Bu vəziyyətdə, Barış Alper Yılmazın Neom kimi xarici bir komandaya keçmə ehtimalı, onun Qalatasaray üçün nə qədər dəyərli ola biləcəyi sualını da önə çıxarır. Keçmişdə bəzən belə olurdu ki, futbolçular özlərini sübut etmək üçün xarici klublara gedirdilər, lakin bu, hər zaman uğurlu alınmırdı.

Bu hadisədən çıxarıla biləcək ən böyük dərslərdən biri, gənc futbolçuların inkişafı üçün yalnız potensial deyil, eyni zamanda klubların onlara verdiyi şansın da əhəmiyyətli olmasıdır. Hazırkı vəziyyət isə müasir futbolun maliyyə axınları və transfer bazarının qloballaşması ilə daha fərqlənir. Keçmişdə transferlər daha çox yerli səviyyədə reallaşırdısa, indi beynəlxalq miqyasda maraq və təkliflər daha yayğındır. Bu da futbolçuların karyera seçimlərini və klubların strategiyalarını daha mürəkkəb hala gətirir.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı detallar önə çıxsa da, burada daha böyük bir tendensiya diqqətimi çəkir: türk futbolunda gənc və istedadlı oyunçuların Avropa və ya digər böyük liqalara "export" olunması. Bu tendensiya, bir tərəfdən, milli komandamız üçün ümidverici olsa da, digər tərəfdən, yerli liqaların keyfiyyətinin qorunması və inkişafı baxımından müəyyən suallar doğurur. Belə ki, əsas oyunçuların ardıcıl olaraq ölkədən kənara çıxması, Super Liqada rekabet səviyyəsini aşağı salırmı? Bu cür transferlərdən əldə edilən gəlirin yerli akademiyalara və infrastrukturun inkişafına nə qədər təsirli şəkildə yönləndirildiyi də diqqətəlayiq bir məqamdır. Gələcəkdə bu tendensiyanın davam etməsi, türk futbolunun milli səviyyədəki uğurlarını necə təsir edəcək?

Bu çıxarışda qeyd olunan Barış Alper Yılmazın potensial transferi və onun əldə olunacaq 20 faizlik pay məsələsi, bir müddət əvvəl futbolumuzda baş vermiş oxşar bir vəziyyəti xatırladır. Məsələn, Fatih Terimin bir zamanlar Gənclərbirliyi ilə yaşadığı transfer prosesində də, oyunçunun keçidindən klubun gələcəkdəki satış payı barədə danışıqlar aparıldığı, lakin bu məsələnin hüquqi çərçivəsində tam aydınlaşdırılmadan həyata keçirildiyi müşahidə olunmuşdu. Bu halda, Ankara Keçiörengücü-nün rəhbərliyinin indiki mövqeyi, keçmişdəki təcrübələrdən dərs çıxarıldığını göstərir. O zamanlar belə müqavilə detallarının tam aydınlaşdırılmaması sonradan müxtəlif anlaşılmazlıqlara yol açırdı. Hazırkı vəziyyətdə isə, klubun rəhbərinin bu 20 faizlik pay məsələsini açıqlıqla gündəmə gətirməsi, həm maliyyə maraqlarının qorunması, həm də transfer prosesinin şəffaflığı baxımından önəmlidir. Bu, futbolumuzda transfer məsələlərinə daha peşəkar yanaşmanın əlaməti hesab oluna bilər. Bu hadisədən çıxarılan əsas dərs, gələcək transfer paylarının müqavilələrdə hər detalına qədər aydın şəkildə qeyd olunmasının vacibliyidir, çünki bu, gələcəkdə yaranacaq potensial hüquqi və maliyyə mübahisələrinin qarşısını alır.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı yaranan maraq və bunun həm keçmiş klubuna, həm də "Qalatasaray"-a təsir edə biləcək maliyyə payı məsələsi diqqət çəkir. Lakin, bu mübadilənin futbolçunun öz karyerası üçün hansı strateji addımları əhatə etdiyi və uzunmüddətli inkişafına necə təsir göstərə biləcəyi barədə daha ətraflı təhlil aparmaq mümkündür. Məsələn, futbolçunun hazırkı forması, oynadığı mövqe və gələcəkdə hansı liqalarda və komandalarda özünü daha yaxşı ifadə edə biləcəyi kimi məqamlar bu mübadilənin dəyərləndirilməsində əsas rol oynamalıdır. Sadəcə maliyyə maraqları və transfer şayiələri fonunda, futbolçunun peşəkar təkamülünün hansı istiqamətdə davam edəcəyi barədə daha dərin düşünmək lazımdır.

Məqalədə Barış Alper Yılmazın transferi ilə bağlı verilən məlumat, əslində futbolçuların dəyərinin artması tendensiyasını və bu artımın bazar qüvvələri tərəfindən necə formalaşdırıldığını göstərir. Ankara Keçiörengücü rəhbərinin gələcək satışdan 20% pay alacaqlarını bildirməsi, keçmiş illərdə klubların yalnız əsas liqalarda mübarizə aparan oyunçulara investisiya etdiyi dövrlərdən fərqli olaraq, gənc və potensiallı oyunçuların erkən yaşda dəyərləndirilməsi strategiyasının bir nümunəsidir. Bu, oyunçu satışından əldə edilən gəlirin bir hissəsinin daha kiçik klublara axınını təmin edərək, futbol ekosisteminin ümumi inkişafına töhfə verə bilər.

Əgər Avropada, xüsusilə də İspaniya və ya İtaliya liqalarında oxşar transfer mexanizmlərinin klubların maliyyə sağlamlığına necə təsir etdiyini nəzərə alsaq, bu cür 20% pay sistemi Türkiyə liqası üçün də maraqlı bir model ola bilər. Belə ki, bəzi Avropa ölkələrində kiçik klublar, öz yetirmələri olan oyunçuların böyük klublara transferindən gələn maliyyənin bir hissəsini almaq hüququna malikdirlər ki, bu da onlara infrastruktur və akademiyalarını inkişaf etdirmək üçün əlavə resurs yaradır.

Bu kontekstdə sual olunur: Türkiyədə belə bir transfer payı sistemi klubların maliyyə vəziyyətini yaxşılaşdırmaqla yanaşı, futbolçu inkişafını stimullaşdıracaq bir mexanizmə çevrilə bilərmi, yoxsa bu, yalnız bir neçə oyunçunun transferi ilə məhdudlaşacaq?

Məqalədə Barış Alper Yılmazın potensial transferi və bu transferdən Ankara Keçiörengücü-nün gələcək payı ilə bağlı məlumatlar yer alır. Bu vəziyyət, bir neçə il əvvəl bir başqa türk futbolçunun Türkiyədən Avropaya transferi zamanı klublar arasında yaşanan pay bölgüsü mübahisələrini xatırladır. O dövrdə, bir neçə gənc və perspektivli futbolçu, böyük Avropa klublarına transfer olarkən, onları yetişdirən yerli klublar müəyyən faiz payı tələb edirdilər. Bəzən bu tələblər razılaşdırılır, bəzən isə uzun müddətli hüquqi proseslərə səbəb olurdu.

Bu cür keçmiş təcrübələrdən çıxarıla biləcək əsas dərs, transfer proseslərində hüquqi sənədlərin nə qədər dəqiq və əhatəli hazırlanmasının vacibliyidir. Müəyyən edilən faiz paylarının, transfer qiymətinin hansı hissəsinə (məsələn, ilkin ödəniş, bonuslar, sonrakı satış payları) aid olacağı aydın şəkildə təsbit edilməlidir. Barış Alper Yılmazın transferində Ankara Keçiörengücü-nün 20 faizlik payı tələbi, hələ də müəyyən olunmamış bir transfer qiyməti və şərtləri fonunda, əvvəlki mübahisələrin yenidən yaşanmaması üçün bu məqamların dəqiqləşdirilməsini tələb edir. Digər tərəfdən, keçmişdəki bəzi hallardan fərqli olaraq, hazırkı mənzərənin daha professional şəkildə idarə oluna bilməsi və rəsmi qaydaların daha qətiyyətlə tətbiq oluna bilməsi, klubların təcrübə qazanması ilə əlaqədar ola bilər.

Məqalədə "Qalatasaray"-ın milli futbolçusu Barış Alper Yılmazla bağlı onun keçmiş klubu Ankara Keçiörengücü-nün rəhbəri Sədat Tahiroğlu tərəfindən verdiyi 20 faizlik payla bağlı açıqlamadan bəhs olunur. Lakin, NEOM komandasının Barış Alper Yılmazla maraqlanması nəticəsində transfer şayiələrinin artması iddiası bir qədər mübahisəlidir. Həmin marağın miqyası, mənbəyi və bu marağın həqiqətən də transferin sürətlənməsinə təsir edib-etmədiyi barədə daha ətraflı məlumat verilməsi, məqalənin daha inandırıcı olmasına kömək edərdi. Bu "maraq" barədə hansı mənbələrə əsaslanılır?

Bu <a href="https://az24saat.org/" target="_blank" rel="noopener noreferrer">xəbər</a>, futbol klublarının oyunçu transferlərindən əldə etdikləri gəlirlərin strukturunu və gələcək maliyyə sabitliklərini necə təmin etdiklərini bir daha gündəmə gətirir. Barış Alper Yılmaz kimi potensiallı gənc oyunçuların satışından əldə edilən 20 faizlik payın önəmi, klubların yalnız bazara deyil, eyni zamanda öz akademiyalarına da investisiya qoymağın uzunmüddətli faydasını göstərir. Bu, sadəcə bir klubun deyil, ümumilikdə futbol sənayesinin məşqçi və infrastrukturun inkişafına daha çox önəm verməsi lazım olduğunu göstərən geniş bir tendensiyanın hissəsidir. Gələcəkdə klublar təkcə transferlərdən deyil, həm də oyunçuların inkişafına qoyulan sərmayədən daha böyük fayda təmin edə biləcəklərmi?