İsrail-Fələstin: Yüksələn fəryada dünya susdu

“Acının bütün incəliklərini yaşamışam, ağrını və itkiləri dəfələrlə dadmışam. Buna baxmayaraq, həqiqəti təhrif etmədən, saxtalaşdırmadan olduğu kimi çatdırmaqdan heç vaxt çəkinməmişəm. Allah, susub öldürülməyimizə razı olanlara, nəfəsimizi boğub uşaqlarımızın və qadınlarımızın səpələnmiş cəsədlərinə ürəyi sızlamayanlara və xalqımızın bir il yarımdan çoxdur üzləşdiyi qətliamı dayandırmaq üçün heç nə etməyənlərə şahid olsun.” Bu sözləri Anas əl-Şərif şəhadətindən dörd ay əvvəl hazırladığı vəsiyyətində yazmışdı. Həmin vəsiyyət onun sosial media hesabında İsrailin Qəzza şəhərində Əl-Şifa Xəstəxanası yaxınlığındakı media çadırına endirdiyi zərbə nəticəsində özünün və jurnalistlər Məhəmməd Qrikey, İbrahim Zaher, Məhəmməd Noufal, Mömin Əliyevanın həlak olmasından bir neçə saat sonra paylaşılmışdı.

Qəzzanın Qəhrəmanı: Anas əl-Şərif

Anas əl-Şərif Qəzzanın qəhrəmanlarından biri idi. O, şübhəsiz ki, hamımızın qəlbinə ən yaxın jurnalist idi. Burada, Qəzzada insanlar çox vaxt medianı sevmirlər. Onlar jurnalistləri ya bizi şişirdərək, amansız bombardmanlara, ərzaq və su qıtlığına, sevdiklərinin itkisinə dözə bilən qeyri-insani varlıqlar kimi təqdim edən, ya da bizi “terrorçu” kimi şeytanlaşdıraraq ailələrimizin öldürülməsini və evlərimizin dağıdılmasını haqlı çıxaran tərəf kimi görürlər. Anas fərqli idi; o, həqiqəti təhrif etmirdi. O, bizdən biri idi: qaçqın düşərgələrimizdə böyüyüb, bizimlə birlikdə bombalar altında və aclıqla mübarizə aparıb, əzizlərinin yasını tutub, icmasını tərk etməkdən imtina edib. O, Qəzzada zeytun ağacı kimi möhkəm dayanıb, əsl fələstinlinin canlı nümunəsi idi.

Səsimiz olan Jurnalist

Qəzzada soyqırımı başlayandan bəri Əl-Cəzirə üçün reportajlar hazırlayan Anas, qısa müddətdə tanınmış simaya çevrildi. O və İsmail əl-Qul davamlı təhdidlərə baxmayaraq, Şimali Qəzzadan yayımlarını dayandırmadılar. Onların isti dostluqları, bölüşdükləri gülməli və kədərli anlar bizi onlara daha da yaxınlaşdırdı. Keçən il İsmailin şəhadətindən sonra – Allah ona rəhmət etsin – biz əziz bir qardaşımızı itirdiyimizi hiss etdik və yalnız Anasla qalmışdıq. Keçən ay Anas əl-Şərif aclıq barədə reportaj hazırlayarkən kamera qarşısında sarsılıb ağlayanda, insanlar ona dedilər: “Davam et, Anas, dayanma, sən bizim səsimizsən.” Və həqiqətən də, o, bizim səsimiz idi. Biz çox vaxt təsəvvür edirdik ki, soyqırımın sonu gələndə, bunu Anas əl-Şərifin səsi ilə elan ediləcək. Dünyada bu anı elan etməyə Anasdan daha layiq heç bir jurnalist yox idi.

İtirilmiş Ümidlər və Ləyaqət Dərsi

Mənim üçün Anas əl-Şərif sadəcə bir reportyor deyil, daha çoxu idi. O, ilham mənbəyi idi. Yazdıqlarımın nəsə dəyişdirəcəyinə ümidimi itirdiyim hər dəfə qələmimi əlimə almağımın səbəbi idi. Mən Anası yorulmadan reportajlar hazırlayarkən görürdüm – ac və ya tox, yayda və ya qışda, ölümlə təhdid edilsə də, kameralarla əhatə olunsa da. Onun əzmkarlığı məni inandırdı ki, Qəzzada soyqırımı sənədləşdirməyin kənarda heç kəsi təsirləndirmədiyinə inanmaqda səhv etmişəm. Anas mənə inandırdı ki, hekayəmiz bizim gedə bilmədiyimiz yerlərə, dənizləri və okeanları aşaraq dünyanın hər yerinə çata bilər. Onun hər gün, hər saat çalışaraq göstərdiyi dözümlülük məni ümid etməyə məcbur etdi... əgər danışmağa davam etsək, kimsə dinləyərdi. Anas əl-Şərif artıq yoxdur və mən hiss edirəm ki, ümid etməkdə, bu dünyanın ədalətinə inanmaqda səhv etmişəm, onun gözləri yaşla dolu halda, dəyərsiz və seçici olduğu sübut edilmiş qlobal vicdana müraciət etməsini izləyərkən. Onlar sənin göz yaşlarına layiq deyildilər, Anas! Onlar hekayəmizi bilsinlər deyə özünü fəda etməyinə layiq deyildilər. Eşitmirlər, çünki eşitməkdən imtina edirlər. Sən səsini ucaltdın, Anas, lakin vicdanı olmayanlara səslənirdin.

Anasın İrsi və Gələcəyə Ümid

Kaş müharibə sən şəhid olmadan bitərdi ki, mən səni Qəzzada tapıb səslərimizin uğur qazandığını, xarici dünyaya çatıb dəyişikliklərə səbəb olduğunu deyə biləydim. Sənə deyərdim ki, mənim rol modelim idin və sənin işin məni irəli aparırdı. Həmin an gülümsəyib məni həmkarın adlandırsaydın, sevincdən ağlayardım. Sənin reportajların bitdi, Anas, amma soyqırım müharibəsi bitmədi. Bu gün biz acizliklə baxırıq ki, alçaq işğal bütün dünyanın gözü qarşısında səni hədəf aldığını lovğalayır – son nəfəsinə qədər yalvardığın eyni dünya. Dünya ölkələri susmağa davam edir; onlar üçün iqtisadi razılaşmalar və siyasi maraqlar insan həyatından daha dəyərlidir. Lakin işğal bizi susdura bilməyəcək, Anas. O, bizim səssiz ölməyimizi istəyir, çünki biz ağrıyla inildəyərkən və itkilərdən ağlayarkən, səsimiz onu narahat edir, onun soyqırım kampaniyasına mane olur. Qəzza sənin kimi başqa birini, nə də yazıçı və şair Rəfaat Əl-Ərir, nə də xəstəxana direktoru Mərvan əl-Sultan kimi birini doğmayacaq. İşğal ən yaxşıları və ən parlaqları, səslərini ucaldanları və fələstinlilərin ləyaqət və dürüstlüyünün nələrə qadir olduğunu dünyaya göstərənləri hədəf alır. Lakin biz bu zorakı qətllərdən sonra susmayacağıq. Dünyanın dinləməyəcəyini bilsək də, danışmağa davam edəcəyik – çünki bu, taleyimiz və vəzifəmizdir. Bu Qəzzada soyqırımdan sağ çıxan biz fələstinlilər şəhidlərimizin irsini daşımalıyıq. Mənim üçün bu, danışmaq, yazmaq və bu qanlı və qəddar işğalın cinayətlərini ifşa etmək deməkdir... sənin arzuladığın günə qədər, Anas – müasir tarixin ən dəhşətli soyqırımının bitəcəyi günə qədər. Sən öz ata-baba yurdun Əl-Məcdələ, mən də kəndim Yibnaya qayıdacağımız günə qədər.

24 saat